نقش پادشاهان و حاکمان روزگار قدیم، در رشد و اعتلای زبان دری

با تشکیل حکومت‌های مستقل و نیمه‌مستقل محلی در سرزمین‌های آن روزگار زبان دری که در اثر تهاجم و نفوذ فرهنگ عربی قرار گرفته بود آهسته آهسته جان گرفت و سرودن شعر و پرداختن به ادب در آن معمول و مروج شد. تا در زمان پادشاهان ادب‌دوست و فرهنگ پرور سامانیان و غزنویان به اوج اعتلای خود رسید و سخن پردازان بزرگی مانند ابوجعفر رودکی، شهیدبلخی، ابوالقاسم فردوسی، فرخی سیستانی، سنایی غزنوی، عنصری و هزار‌ها تن دیگر در عرصه‌ی شعر و ادب دری پدیدار شدند.